Umowy współistnienia znaków towarowych

źródło

Praktyka prawa znaków towarowych wytworzyła instytucję tzw. umów współistnienia znaków towarowych (trademark coexistence agreeements). Umowa dotyczy znaków, które potencjalnie mogą być uznane za podobne w stopniu mogącym prowadzić do wprowadzenia w błąd odbiorców. W umowach tych, strony umawiają się, co do wzajemnego współistnienia na rynku swoich znaków towarowych oraz ewentualnych warunków na jakich to czynią.

Istnieją dwa zasadnicze cele zawierania wskazanych umów. Po pierwsze stanowią one gwarancję swobodnego korzystania ze znaków towarowych przez strony - są zobowiązaniem stron w tym zakresie. Po drugie zawierane są w celu wykazania Urzędowi Patentowemu, że pomiędzy znakami nie ma podobieństwa, które prowadziłoby do wprowadzenia w błąd odbiorców. Potrzeba taka zachodzić może oczywiście w sytuacji gdy Urząd Patentowy waha się lub nie chce udzielić prawa ochronnego na znak towarowy ze względu na istnienie właśnie znaku objętego umową, który uważa za przeszkodę.

Urzędy Patentowe na świecie różnie podchodzą do kwestii respektowania postanowień tych umów dla celów prowadzonych przez nich postępowań zgłoszeniowych. Urząd Patentowy RP nie uznaje postanowień tych umów, argumentując poniekąd słusznie, że obowiązek uwzględniania tego rodzaju umów nie ma umocowania ustawowego.

Sprawa postanowień omawianych umów rodzi jednak szersze pytanie: Na ile uprawnieni ze znaków towarowych mogą decydować i umownie ustalać, że korzystanie z danych znaków towarowych nie wprowadza odbiorców w błąd? Jest to bowiem kwestia percepcji odbiorców, a nie umowy między przedsiębiorcami. Oczywiście przedsiębiorcy mogą podejmować działania w zakresie "oddalenia" znaków od siebie. Ostateczna ocena - należy jednak do odbiorców.

Z drugiej jednak strony nie można zapominać, że w postępowaniu zgłoszeniowym Urząd Patentowy dokonuje oceny co do możliwości wprowadzenia w błąd odbiorców, na podstawie wypracowanych w doktrynie/judykaturze kryteriów. Ocena ta z gruntu rzeczy jest abstrakcyjna i zdarza się, że dalece dyskusyjna. Wydaje się więc, że Urząd Patentowy RP winien rozważyć przedstawioną umowę o współistnienie znaków towarowych, jako jeden z czynników swojej oceny, nadając jej wagę w zależności od okoliczności danego przypadku. Aprioryczne odrzucenie jej, jest bowiem wyrazem ignorowania elementu stanu faktycznego sprawy.